Od naszego dostawcy kupujemy towar z przeznaczeniem dla klienta w Wielkiej Brytanii. Dostawca zaproponował nam wystawianie faktur dla naszej firmy nie jak dotychczas w złotych, a w funtach brytyjskich. Wiemy, że nasz dostawca, jako sprzedający nam towar, kwotę VAT w walucie obcej obowiązany jest wykazać w złotych według kursu średniego NBP z dnia poprzedzającego wystawienie faktury. Czy regulując fakturę dostawcy mogę przekazać kwotę netto w walucie (funtach brytyjskich), a VAT w złotych?
TAK, chyba że z umowy wynika, iż całe rozliczenie powinno zostać zrealizowane w złotych polskich.
Zasady rozliczeń między polskimi firmami w walutach obcych zostały określone w art. 358 § 1 Kodeksu cywilnego. Wynika z niego, że jeżeli przedmiotem zobowiązania jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe będące źródłem zobowiązania lub czynność prawna zastrzega spełnienie świadczenia w walucie obcej. Jeśli więc strony umówiły się tylko, że faktura będzie wystawiona w obcej walucie, ale nie uzgodniły, iż także zapłata nastąpi w walucie obcej, to strona zobowiązana do zapłaty ma możliwość wyboru. Może zapłacić w walucie obcej lub w złotych. Czytelnik w opisanym przypadku ma więc prawo zapłacić całą wynikającą z faktury kwotę w walucie obcej (zarówno kwotę netto, jak i VAT). Może też zapłacić w złotych - całość lub część zobowiązania (np. tylko podatek VAT).
W fakturze należy wykazać kwotę podatku w polskich złotych (§ 5 ust. 7 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur… (Dz. U. z 2011 r. nr 68, poz. 360 ze zm.), bez względu na to, w jakiej walucie określona jest kwota należności w fakturze. Nie oznacza to jednak, że w przypadku faktur w walutach obcych istnieje obowiązek płacenia części należności stanowiącej VAT w złotych polskich.
W umowie można zastrzec obowiązek zapłaty w walucie obcej.
W przypadku regulowania w złotych polskich zobowiązania określonego w walucie obcej istotne jest ustalenie, po jakim kursie należy dokonać przeliczenia. Na potrzeby zapłaty wartość waluty obcej określa się wówczas według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia wymagalności roszczenia, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe lub czynność prawna stanowi inaczej (art. 358 § 2 K.c.). Strony mogą więc w umowie określić, według jakiego kursu nastąpi przeliczenie. Jeśli tego nie zrobiły, należy zastosować średni kurs NBP z dnia wymagalności, czyli dnia, w którym zapłata zgodnie z umową powinna nastąpić. Jeżeli dłużnik opóźnia się z zapłatą, wierzyciel ma prawo zażądać, aby przeliczenie nastąpiło według kursu średniego NBP z dnia faktycznej zapłaty - ma to sens wtedy, gdy w dniu faktycznej zapłaty kurs był korzystniejszy dla wierzyciela niż w dniu wymagalności. Dzięki temu wierzyciel nie traci na zmianie kursu w razie zwłoki dłużnika.
Omówione zasady mają zastosowanie, gdy prawem właściwym dla umowy jest prawo polskie.
|