Wycena rozchodu walut z rachunku walutowego według kursu przyjętego w momencie wpływu waluty na ten rachunek, czyli tzw. kursu historycznego, eliminuje konieczność ustalania różnic kursowych od własnych środków pieniężnych. Kursem historycznym może być np. kurs kantorowy w razie zakupu waluty w kantorze, kurs bankowy, gdy zakupiono walutę w banku, czy też średni NBP, gdy należność w walucie obcej wpłynęła na rachunek walutowy podatnika. Kurs ten ustala się według jednej z metod wyceny rozchodu walut przyjętej przez podatnika (FIFO, LIFO lub kursów średnioważonych).
Gdy więc zobowiązanie z tytułu dostaw i usług wyrażone w walucie obcej regulowane jest z rachunku walutowego jednostki, zastosowanie kursu historycznego powoduje, że różnice kursowe powstają wyłącznie na rozrachunkach. W takim przypadku nie ma potrzeby ustalania tych różnic dwukrotnie, tj. raz na środkach pieniężnych i drugi raz na rozrachunkach. Kurs historyczny znacznie upraszcza obliczanie różnic kursowych.
Tymczasem Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 9 marca 2012 r., nr IPPB5/423-1174/11-2/IŚ uznał, że żaden przepis ustawy o pdop nie zwalnia podatnika z obowiązku ustalania różnic kursowych od własnych środków pieniężnych na rachunku walutowym. Postępowanie podatnika stosującego kurs historyczny do wyceny rozchodu walut z jego rachunku walutowego zostało przez ten organ uznane za nieprawidłowe.
Naszym zdaniem, nie można zgodzić się ze stanowiskiem organu podatkowego przedstawionym we wskazanej interpretacji. Przyjęcie kursu historycznego do wyceny rozchodu walut, spowodowanego zapłatą zobowiązania z tytułu dostaw i usług z rachunku walutowego, pozostaje bez wpływu na podstawę opodatkowania. Dlatego stosowanie przez podatników tego kursu nie powinno być kwestionowane.
Więcej na ten temat piszemy na stronie 10.
|