Pracownik zatrudniony na cały etat otrzymuje wynagrodzenie, którego wysokość wraz z premią kształtuje się na poziomie minimalnego wynagrodzenia. W myśl przepisów płacowych, premia jest wypłacana za okresy nieobecności w pracy spowodowanej chorobą, zatem nie wliczamy jej do podstawy wymiaru świadczeń za czas choroby. Ustalona bez premii podstawa wymiaru świadczenia jest niższa od kwoty najniższej. Czy powinna zostać podwyższona?
Podstawę wymiaru świadczeń chorobowych stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie - bez uwzględniania premii - wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy (odpowiednio za okres krótszy, jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem 12 miesięcy zatrudnienia). Tak ustalona podstawa wymiaru świadczeń chorobowych dla pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę, po potrąceniu kwoty odpowiadającej 13,71% tego wynagrodzenia. Wynika to z art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2010 r. nr 77, poz. 512 ze zm.), dalej ustawy zasiłkowej. Od 1 stycznia 2013 r. kwota najniższej podstawy wymiaru świadczeń dla pracownika pełnoetatowego wynosi:
W sytuacji, gdy ustalona podstawa wymiaru świadczeń chorobowych dla pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy jest niższa od ww. kwot, to należy ją odpowiednio podwyższyć do kwoty najniższej. Jeżeli jednak w skład wynagrodzenia pracownika wchodzą składniki nieuwzględniane w podstawie wymiaru świadczeń chorobowych (tu: premia), to kwota stanowiąca podstawę wymiaru może być niższa od odpowiedniej do stażu pracy kwoty najniższej podstawy wymiaru, o ile wraz z kwotą tego składnika (premii) wynosi ona co najmniej tyle, ile najniższa podstawa wymiaru (por. ust. 191 komentarza ZUS do ustawy zasiłkowej). W związku z tym należy ustalić - dla porównania - "hipotetyczną" podstawę wymiaru świadczenia z uwzględnieniem premii. Jeżeli tak ustalona kwota będzie co najmniej równa najniższej podstawie wymiaru, to wysokość świadczeń chorobowych zostanie obliczona od kwoty stanowiącej faktyczną podstawę wymiaru.
| Przykład
Pracownik posiadający 5-letni staż pracy został zatrudniony od 2 stycznia 2013 r. na cały etat. W umowie o pracę ma określone wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 1.300 zł oraz premię miesięczną w wysokości 300 zł (łącznie 1.600 zł). Zgodnie z regulaminem premiowania, w okresie choroby pracownik zachowuje prawo do premii, zatem nie podlega ona uwzględnieniu w podstawie wymiaru świadczeń chorobowych. W lutym 2013 r. pracownik chorował i nabył prawo do wynagrodzenia chorobowego. Podstawę jego wymiaru stanowi wynagrodzenie (bez premii) za styczeń 2013 r. w wysokości 1.121,77 zł (1.300 zł - 178,23 zł). Kwota ta jest niższa od najniższej podstawy wymiaru, czyli od 1.380,64 zł (1.121,77 zł <1.380,64 zł). Dla ustalenia, czy faktyczna podstawa wymiaru powinna zostać podwyższona do kwoty najniższej, dokonano jej porównania z podstawą hipotetyczną (ustaloną z uwzględnieniem premii), która wynosi 1.380,64 zł, tj. 1.600 zł - 219,36 zł. Kwota hipotetycznej podstawy jest równa kwocie najniższej podstawy, dlatego faktyczna podstawa wymiaru wynagrodzenia chorobowego nie została podwyższona. Wysokość wynagrodzenia chorobowego obliczono od kwoty 1.121,77 zł. |
| ||||||||||||
|
||||||||||||
