Przedsiębiorca zamierza uruchomić w sezonie letnim działalność gastronomiczną nad morzem. Będzie sprzedawał posiłki i napoje na wynos. Określone przepisy wprowadziły obowiązek pobierania przez przedsiębiorców opłaty za jednorazowe opakowania na żywność i napoje m.in. sprzedawane na wynos. Czy opłata ta będzie stanowić w firmie przychód podatkowy?
Pobierana przez przedsiębiorców opłata za jednorazowe opakowania na żywność i napoje sprzedawane na wynos nie jest przychodem podatkowym.
W analizowanym stanie faktycznym przedsiębiorca zamierza uruchomić w sezonie letnim działalność gastronomiczną nad morzem. Będzie sprzedawał posiłki i napoje na wynos. W związku z tym od klientów będzie pobierał opłatę za jednorazowe opakowania na żywność i napoje sprzedawane im na wynos. I tutaj pojawiły się wątpliwości odnośnie skutków podatkowych pobierania i przekazywania takiej opłaty.
Regulacje normujące wspomnianą opłatę znajdują się w przepisach ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej (Dz. U. z 2024 r. poz. 433), zwanej dalej ustawą.
Zgodnie z art. 3b ust. 1 ustawy, przedsiębiorca prowadzący jednostkę handlu detalicznego, jednostkę handlu hurtowego lub jednostkę gastronomiczną, w których są oferowane produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych wymienione w załączniku nr 6 do tej ustawy będące opakowaniami lub napoje lub żywność pakowane przez tego przedsiębiorcę w te produkty, jest obowiązany do pobrania opłaty od użytkownika końcowego nabywającego te produkty lub napoje lub żywność w tych produktach.
Powołany przepis dotyczy produktów wymienionych w załączniku nr 6 do tej ustawy. Opłaty mają zastosowanie do jednorazowych opakowań z tworzyw sztucznych, takich jak:
1) kubki na napoje, w tym pokrywki i wieczka,
2) pojemniki na żywność (w tym pudełka) z pokrywką lub bez, stosowane w celu umieszczania w nich żywności, która jest:
a) przeznaczona do bezpośredniego spożycia, na miejscu lub na wynos,
b) zazwyczaj spożywana bezpośrednio z pojemnika oraz
c) gotowa do spożycia bez dalszej obróbki, takiej jak przyrządzenie, gotowanie czy podgrzewanie
- w tym pojemniki na żywność typu fast food lub inne posiłki gotowe do bezpośredniego spożycia, z wyjątkiem pojemników na napoje, talerzy oraz paczek i owijek zawierających żywność.
Wysokość opłaty określa rozporządzenie Ministra Klimatu i Środowiska z dnia 7 grudnia 2023 r. w sprawie stawek opłaty za produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych będące opakowaniami (Dz. U. poz. 2679). Od 1 stycznia 2024 r. stawki opłaty wynoszą:
1) 0,20 zł - w przypadku kubków na napoje, w tym ich pokrywek i wieczek,
2) 0,25 zł - w przypadku pojemników na żywność, w tym pojemników takich jak pudełka, z pokrywką lub bez, stosowanych w celu umieszczania w nich żywności, która jest:
a) przeznaczona do bezpośredniego spożycia, na miejscu lub na wynos,
b) zazwyczaj spożywana bezpośrednio z pojemnika oraz
c) gotowa do spożycia bez dalszej obróbki, takiej jak przyrządzanie, gotowanie czy podgrzewanie
- w tym pojemników na żywność typu fast food lub na inne posiłki gotowe do bezpośredniego spożycia, z wyjątkiem pojemników na napoje, talerzy oraz paczek i owijek zawierających żywność.
Przedsiębiorcy, o których mowa m.in. w art. 3b ust. 1 ustawy, wnoszą pobraną opłatę na odrębny rachunek bankowy prowadzony przez marszałka województwa właściwego ze względu na miejsce jej pobrania, w terminie do dnia 15 marca roku następującego po roku kalendarzowym, w którym została pobrana (art. 3d ustawy).
Z powołanych przepisów wynika, że opłatę za produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych, przedsiębiorca jest obowiązany pobrać od użytkownika końcowego i przekazać ją marszałkowi województwa. Czy takie zdarzenie skutkuje u przedsiębiorcy powstaniem przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej?
Definicję przychodu zawiera art. 14 ust. 1 updof. Zgodnie z jego treścią za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 updof, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych VAT za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny VAT.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 18 marca 2025 r., nr 0115-KDIT3.4011.140.2025.1.RS wyjaśnił, że: "(...) do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie którymi może on rozporządzać jak właściciel.
Opierając się na orzecznictwie, jak i wypowiedziach przedstawicieli doktryny prawa podatkowego stwierdzić należy, iż do powstania przychodu podatkowego konieczne jest, aby kumulatywnie wystąpiły poniższe przesłanki:
1) dane przysporzenie ostatecznie, trwale i definitywnie powiększa majątek podatnika,
2) podatnik może danym przysporzeniem swobodnie dysponować, oraz
3) przysporzenie nie znajduje się na liście wyłączeń przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych".
Opłata, o której mowa w treści pytania nie stanowi trwałego, bezzwrotnego i definitywnego przysporzenia majątkowego. Definitywne przysporzenie należy bowiem rozumieć jako w sposób trwały i ostateczny zwiększające aktywa podatnika. W analizowanej sprawie takie zwiększenie aktywów nie nastąpi. Opłata będzie pobiera od klienta, a następnie przekazywana na wyodrębniony rachunek bankowy prowadzony przez marszałka województwa właściwego ze względu na miejsce jej pobrania, w terminie do dnia 15 marca roku następującego po roku kalendarzowym, w którym została pobrana.
Pogląd, że omawiana opłata nie jest przychodem, znajduje potwierdzenie w powołanej interpretacji oraz w interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 kwietnia 2025 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.92.2025.1.AS i z 29 kwietnia 2024 r., nr 0111-KDIB1-3.4010.223.2024.1.JG. Te dwie ostatnie zostały wydane na gruncie ustawy o CIT.
| ||||||||||||
|
||||||||||||
