Choroba pracownika na przełomie roku

Z racji niezdolności do pracy ubezpieczony będący pracownikiem zachowuje prawo do świadczeń chorobowych w postaci wynagrodzenia chorobowego, a po wyczerpaniu okresu, za który to świadczenie przysługuje - do zasiłku chorobowego. W przypadku niezdolności do pracy przypadającej na przełomie roku dla ustalenia, które ze świadczeń przysługuje pracownikowi począwszy od 1 stycznia danego roku, ważna jest jedna okoliczność.

Prawo do zasiłku chorobowego

Ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, przysługuje świadczenie chorobowe w postaci zasiłku chorobowego. Prawo do niego należne jest po odpowiednim okresie wyczekiwania. Długość tego okresu uzależniona jest od charakteru podlegania ubezpieczeniu chorobowemu. Gdy jest ono obowiązkowe, a więc jak ma to miejsce w przypadku pracownika, zasiłek chorobowy przysługuje po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego.

Wykazuje tak art. 4 ust. 1 pkt 1 oraz art. 6 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zwanej ustawą zasiłkową.

Do okresu ubezpieczenia chorobowego (niezbędnego do nabycia prawa do zasiłku) wlicza się poprzednie okresy ubezpieczenia chorobowego, jeżeli przerwa między nimi:

• nie przekroczyła 30 dni lub
   
• była spowodowana urlopem wychowawczym, urlopem bezpłatnym albo odbywaniem czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego.

Wynagrodzenie chorobowe

Jedną z grup ubezpieczonych są pracownicy. Prawa i obowiązki zarówno pracodawców, jak i pracowników określa Kodeks pracy. Wśród norm prawnych tego aktu prawnego znajduje się art. 92 szczegółowo regulujący kwestie związane ze świadczeniem przysługującym w okresie czasowej niezdolności do pracy.

Za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną pracownik w pierwszej kolejności zachowuje prawo do wynagrodzenia chorobowego. Wynosi ono 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu. Okres, za który pracownikowi przysługuje wynagrodzenie chorobowe, wynosi łącznie do:

• 14 dni w ciągu roku kalendarzowego - w przypadku pracownika, który ukończył 50 lat,
   
• 33 dni w ciągu roku kalendarzowego - w przypadku młodszych pracowników.

Przy czym, jeśli chodzi o 50-letniego pracownika, to 14-dniowy okres, za który przysługuje wynagrodzenie chorobowe, dotyczy jego niezdolności do pracy przypadającej po roku kalendarzowym, w którym ukończył on 50. rok życia.

Okres 33 lub 14 dni niezdolności do pracy, za które pracownik ma prawo do wynagrodzenia chorobowego, płatnik świadczenia powinien ustalać sumując poszczególne okresy niezdolności do pracy w roku kalendarzowym - nawet jeżeli występują między nimi przerwy i jeżeli pracownik w roku kalendarzowym był zatrudniony u więcej niż jednego pracodawcy.

Wynagrodzenie chorobowe oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wypłaca za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy.

Wynagrodzenie chorobowe przysługuje, gdy pracownik spełnia kryteria do nabycia prawa do zasiłku chorobowego.

Za czas niezdolności do pracy trwającej łącznie dłużej niż odpowiednio 14 lub 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy na zasadach określonych w ustawie zasiłkowej.

Choroba na przełomie roku

Jeżeli nieprzerwana niezdolność do pracy z powodu choroby przypada na przełomie roku kalendarzowego, a 31 grudnia pracownik ma prawo do wynagrodzenia chorobowego, to od 1 stycznia nadal przysługuje mu prawo do wynagrodzenia chorobowego. Okres 33 lub 14 dni, za który przysługuje wynagrodzenie chorobowe, należy liczyć od nowa, od 1 stycznia. Zasada ta obowiązuje nawet wtedy, gdy 31 grudnia był odpowiednio 33. dniem lub 14. dniem choroby, za który pracownik otrzymał wynagrodzenie chorobowe.

W przypadku gdy nieprzerwana niezdolność do pracy przypada na przełomie roku kalendarzowego, a 31 grudnia pracownik ma prawo do zasiłku chorobowego, od 1 stycznia nadal mu przysługuje zasiłek chorobowy. Pracownik powinien otrzymywać zasiłek za cały okres nieprzerwanej niezdolności do pracy. Jeżeli jednak między zwolnieniami wystąpi choćby jednodniowa przerwa, za okres niezdolności do pracy po przerwie pracownik ma prawo do wynagrodzenia chorobowego za 33 lub 14 dni w roku kalendarzowym. Nie ma przy tym znaczenia, czy przerwa w niezdolności do pracy przypadła na dzień roboczy, czy na dzień wolny od pracy.

O tym, które ze świadczeń chorobowych przysługuje pracownikowi począwszy od 1 stycznia danego roku, w przypadku jego nieprzerwanej niezdolności do pracy na przełomie roku, decyduje okoliczność, do którego z nich ma on prawo w dniu 31 grudnia: wynagrodzenia chorobowego czy zasiłku chorobowego.

Łącznie 182/270 dni

Zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 ustawy zasiłkowej, nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży, nie dłużej niż przez 270 dni (art. 8 ustawy zasiłkowej).

Do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy. Ponadto do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Tak stanowi art. 9 ust. 1-2 ustawy zasiłkowej.

Gdy zatem wystąpią wskazane okoliczności, to wypłacone pracownikowi wynagrodzenie chorobowe może zostać wliczone do jednego okresu zasiłkowego. Wynagrodzenie chorobowe nie stanowi bowiem dodatkowego, ponad wskazany limit, świadczenia chorobowego.

Podstawa prawna

Ustawa z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2017 r. poz. 1368)