Wysokość najniższej podstawy wymiaru świadczeń chorobowych dla pracowników w 2021 r.

Pracownik choruje nieprzerwanie od 28 grudnia 2020 r. do 5 stycznia 2021 r. Jest on zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem określonym na poziomie minimalnym. Podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego stanowi najniższa podstawa obowiązująca w 2020 r. Czy od 1 stycznia 2021 r. podstawę tę należy podnieść do najniższej obowiązującej w 2021 r., pomimo że niezdolność do pracy trwa nieprzerwanie?

Tak, wysokość wynagrodzenia chorobowego za 5 dni stycznia 2021 r. powinna zostać obliczona od podstawy wymiaru wynoszącej 2.416,12 zł.

Podstawę wymiaru wynagrodzenia za czas choroby i zasiłków, dalej świadczeń chorobowych, przysługujących pracownikowi, ustala się przyjmując przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeśli zatrudnienie pracownika trwa krócej, w podstawie wymiaru uwzględnia się wynagrodzenie za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia. Tak stanowi art. 36 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej w zw. z art. 92 § 2 K.p. Przy czym, zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy zasiłkowej, podstawa wymiaru świadczeń chorobowych przysługujących z tytułu pracy w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tego wynagrodzenia. W 2021 r. minimalne wynagrodzenie za pracę dla pracownika "pełnoetatowego" wynosi 2.800 zł.

Najniższą podstawę wymiaru świadczeń chorobowych dla pracowników niepełnoetatowych ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy. Pracodawcy, którzy wypłacają świadczenia chorobowe na przełomie 2020/2021 roku muszą zatem sprawdzić, czy dotychczas ustalona podstawa wymiaru nie jest niższa od najniższej obowiązującej w nowym roku, a jeśli tak, powinni podwyższyć ją do tej kwoty.

Stawki dzienne świadczeń chorobowych podajemy w UiPP nr 23/2020, str. 7-8.

Pracownik zatrudniony od 1 września 2020 r. w pełnym wymiarze czasu pracy, jest wynagradzany na poziomie minimalnym, czyli do 31 grudnia 2020 r. jego wynagrodzenie wynosiło 2.600 zł, a od 1 stycznia 2021 r. - 2.800 zł.

W okresie od 28 grudnia 2020 r. do 5 stycznia 2021 r. (9 dni) pracownik jest niezdolny do pracy z powodu choroby.

Podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres od września do listopada 2020 r. w wysokości 2.243,54 zł, tj. [(2.600 zł - 356,46 zł) x 3 m-ce] : 3 m-ce. Za 4 dni choroby przypadającej w grudniu 2020 r. wynagrodzenie chorobowe wyniosło 239,32 zł, według wyliczenia: 2.243,54 zł x 80% : 30 = 59,83 zł (stawka dzienna); 59,83 zł x 4 dni = 239,32 zł.

Od 1 stycznia 2021 r. podstawa wymiaru wynagrodzenia chorobowego podlega podwyższeniu do kwoty 2.416,12 zł. Wynagrodzenie chorobowe za 5 dni stycznia 2021 r. wyniesie 322,15 zł, zgodnie z wyliczeniem: 2.416,12 zł x 80% : 30 = 64,43 zł; 64,43 zł x 5 dni = 322,15 zł.

Jeżeli obok płacy zasadniczej pracownik otrzymuje również inne składniki wynagrodzenia, które na mocy art. 41 ust. 1 ustawy zasiłkowej nie są wliczane do podstawy wymiaru świadczeń chorobowych ponieważ są wypłacane obok tych świadczeń, to pracodawca powinien najpierw ustalić - dla porównania - "hipotetyczną" podstawę wymiaru z uwzględnieniem tych składników i dopiero wówczas podjąć decyzję odnośnie jej ewentualnego podwyższenia do kwoty najniższej (por. pkt 307 komentarza ZUS do ustawy zasiłkowej, dostępnego na stronie internetowej www.zus.pl). Taki sposób postępowania należy przyjąć także, gdy pracownik otrzymuje dodatek stażowy, który od 1 stycznia 2020 r. nie jest już uwzględniany przy obliczaniu wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. Takie stanowisko przedstawił ZUS w piśmie z 1 czerwca 2020 r., będącym odpowiedzią na pytanie naszego Wydawnictwa w tej sprawie.

Pracownik jest zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem określonym w wysokości płacy minimalnej. Ponadto otrzymuje dodatek stażowy według stażu ogólnego (niepodlegający zmniejszeniu za okresy absencji chorobowych), który w 2020 r. wynosił 182 zł, a w 2021 r. - 224 zł.

W okresie od 1 do 5 stycznia 2021 r. pracownik jest niezdolny do pracy z powodu choroby i z tego tytułu nabył prawo do wynagrodzenia chorobowego. Podstawę jego wymiaru stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres od stycznia do grudnia 2020 r., tj. kwota 2.243,54 zł, zgodnie z wyliczeniem: [(2.600 zł - 356,46 zł) x 12 m-cy] : 12 m-cy = 2.243,54 zł.

Pomimo że faktycznie obliczona podstawa wymiaru jest niższa od najniższej (2.243,54 zł < 2.416,12 zł), do obliczenia wynagrodzenia chorobowego należy przyjąć kwotę 2.243,54 zł, gdyż podstawa ta obliczona łącznie z aktualną kwotą dodatku stażowego (tzw. "hipotetyczna") jest wyższa od najniższej podstawy wymiaru i wynosi 2.436,83 zł, zgodnie z wyliczeniem: 2.243,54 zł + (224 zł - 30,71 zł) = 2.436,83 zł.