Na część etatu zatrudniamy pracownika w wieku 45 lat. Jego wynagrodzenie określone zostało na kwotę 2.500 zł. Czy mamy obowiązek opłacania za niego składki na Fundusz Pracy, przyjmując, że gdyby pracował na cały etat, to uzyskałby wynagrodzenie na poziomie co najmniej minimalnego?
Jeśli pracownik z pytania nie ma jeszcze innego tytułu do obowiązkowych ubezpieczeń emerytalno-rentowych, to pracodawca nie opłaca za niego składki na Fundusz Pracy, a także na Fundusz Solidarnościowy.
Obowiązkowe składki na Fundusz Pracy, ustalone od kwot stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (bez stosowania rocznego ograniczenia), wynoszących w przeliczeniu na okres miesiąca, co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę opłacają pracodawcy oraz inne jednostki organizacyjne za osoby m.in. pozostające w stosunku pracy. Tak wynika z art. 104 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o promocji zatrudnienia. Przeliczenia, o którym mowa w ww. przepisie, dokonuje się wówczas, gdy pracownik wynagradzany na poziomie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę w danym miesiącu uzyskuje przychód niższy niż minimalna płaca z powodu:
Jeżeli w wyniku przeliczenia podstawa wymiaru składek wynosi co najmniej tyle, ile minimalne wynagrodzenie za pracę, należy od faktycznej podstawy opłacić składkę na Fundusz Pracy.
Ważne: Dla celów opłacania składki na Fundusz Pracy nie dokonuje się przeliczenia kwoty stanowiącej podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalno-rentowe na cały miesiąc, gdy pracownik jest zatrudniony na część etatu, za wynagrodzeniem niższym niż minimalne wynagrodzenie za pracę. |
Choć Czytelnik o to nie pyta sygnalizujemy, że powyższe wyjaśnienia dotyczą też opłacania składki na Fundusz Solidarnościowy. Do obowiązkowych składek na Fundusz Solidarnościowy stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące obowiązkowych składek na Fundusz Pracy (art. 4 ust. 1 ustawy o Funduszu Solidarnościowym).
Przykład |
Pracownik w wieku 45 lat jest zatrudniony w wymiarze 3/4 etatu za wynagrodzeniem w wysokości 2.500 zł. Nie ma on innych tytułów do obowiązkowych ubezpieczeń emerytalno-rentowych. Pracodawca nie opłaca za tego pracownika składki na Fundusz Pracy (także na Fundusz Solidarnościowy), gdyż wynagrodzenie pracownika jest niższe niż minimalna płaca (2.500 zł < 2.800 zł). Pracodawca nie dokonuje żadnego przeliczenia.
Przykład |
Przyjmujemy założenia z poprzedniego przykładu, z tym że wynagrodzenie pracownika jest określone na poziomie 3.000 zł. Pracodawca opłaca za pracownika składkę na Fundusz Pracy (także na Fundusz Solidarnościowy).
W lipcu br. pracownik przez 10 dni chorował i za ten miesiąc obok wynagrodzenia za pracę w wysokości 2.000 zł (3.000 zł : 30 = 100 zł; 100 zł x 10 dni = 1.000 zł; 3.000 zł - 1.000 zł = 2.000 zł) otrzymał wynagrodzenie chorobowe. Pomimo że kwota stanowiąca podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalno-rentowe jest niższa niż minimalna płaca (2.000 zł < 2.800 zł), pracodawca opłaca za pracownika składkę na Fundusz Pracy (także Fundusz Solidarnościowy), bowiem gdyby pracownik przepracował cały lipiec, to jego wynagrodzenie podlegające oskładkowaniu wynosiłoby więcej (wystarczy aby było równe) niż minimalna płaca.
Składka na Fundusz Pracy jest należna również od kwot niższych niż minimalna płaca, gdy osoba, za którą istnieje obowiązek jej opłacania, uzyskuje przychody z różnych źródeł stanowiących tytuł do obowiązkowych ubezpieczeń emerytalno-rentowych, które łącznie wynoszą co najmniej tyle, ile minimalna płaca (art. 104 ust. 3 i art. 107 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia). Osoba, do której powyższe ma zastosowanie, składa stosowne oświadczenie każdemu pracodawcy lub w terenowej jednostce organizacyjnej ZUS, jeżeli sama opłaca składki na ubezpieczenia społeczne (art. 104 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia).
Zwracamy uwagę! Składki na Fundusz Pracy (także na Fundusz Solidarnościowy) opłaca się za osoby, które nie osiągnęły wieku wynoszącego co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn (art. 104b ust. 2 ustawy o promocji zatrudnienia).
|