Wartości dodatku za rozłąkę wypłacanego pracownikom oddelegowanym do pracy za granicą pracodawca nie powinien uwzględnić im w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. Tak stwierdził Oddział ZUS w Gdańsku w interpretacji indywidualnej z dnia 27 czerwca 2024 r., znak DI/100000/43/489/2024.
Przedsiębiorca, który wystąpił o wydanie interpretacji, prowadzi działalność w zakresie hydrauliki siłowej w sektorze usług stoczniowych. Świadczy usługi m.in. na terenie Norwegii. W celu realizacji umów zawartych z norweskimi zleceniodawcami wysyła swoich pracowników, którzy pozostają w tym czasie w polskim systemie ubezpieczeń społecznych. Dla pracowników tych ZUS poświadcza formularz A1, a składki na ubezpieczenia społeczne opłacane są w Polsce. Przedsiębiorca na podstawie obowiązujących u niego przepisów wypłaca im dodatek za rozłąkę, według stawki narzuconej przez norweski system wynagradzania. Dodatek za rozłąkę jest rodzajem rekompensaty dla pracownika za zmniejszenie kontaktu z najbliższymi, wynikającym z konieczności pracy w odległych miejscach. Do tej pory od całości wypłacanego dodatku rozłąkowego pracodawca naliczał pracownikom składki ZUS. Uważa jednak, że taki dodatek powinien korzystać ze zwolnienia składkowego.
ZUS zgodził się ze stanowiskiem przedsiębiorcy potwierdzając, że dodatek za rozłąkę korzysta ze zwolnienia ze składek. Podkreślił jednak, że zwolnienie składkowe przysługuje tylko w określonych granicach. Ewentualna nadwyżka ponad limit powinna być oskładkowana.
Podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne nie stanowi dodatek za rozłąkę wypłacany pracownikom czasowo przeniesionym oraz strawne do wysokości diet z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Takie zwolnienie składkowe wynika z § 2 ust. 1 pkt 18 rozporządzenia MPiPS w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Jeżeli więc pracodawca wypłaca swoim pracownikom oddelegowanym do wykonywania pracy w innej miejscowości dodatek za rozłąkę mający na celu zrekompensowanie faktu czasowego przebywania pracownika poza miejscowością zamieszkania z powodu świadczenia przez niego pracy poza siedzibą pracodawcy i zakładu głównego, to wartość tego świadczenia (w wysokości nieprzekraczającej wysokości diety z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju) nie będzie podlegać uwzględnieniu w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Maksymalna wysokość dodatku za rozłąkę, korzystająca z wyłączenia przewidzianego tym przepisem, limitowana jest wysokością diety należnej w przypadku odbywania przez pracownika krajowej podróży służbowej. Aktualnie, zgodnie z § 7 ust. 1 rozporządzenia MPiPS w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, dieta w czasie podróży krajowej wynosi 45 zł za dobę podróży. W sytuacji gdy przedsiębiorca wypłaca dodatek za rozłąkę do wysokości diety należnej pracownikowi z tytułu podróży służbowej na terenie kraju, określonej w przepisach rozporządzenia w sprawie podróży służbowej, świadczenie to nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Nadwyżka poza określony limit stanowić będzie podstawę wymiaru składek na te ubezpieczenia, a tym samym również podstawę wymiaru składki zdrowotnej.
| ||||||||||||
|
||||||||||||
