Pracownik został zatrudniony 11 stycznia 2021 r. Po raz pierwszy zachorował w okresie wyczekiwania na prawo do świadczeń chorobowych (niezdolność przypadała na 29 stycznia oraz od 1 do 3 lutego). Ponownie chorował od 12 do 19 lutego 2021 r. Jak należało ustalić podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego?
Pracownik nabywa prawo do świadczeń chorobowych, tj. wynagrodzenia za czas choroby i zasiłku chorobowego, po upływie tzw. okresu wyczekiwania, wynoszącego 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, czyli począwszy od 31. dnia tego ubezpieczenia (art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy zasiłkowej). Świadczenia chorobowe bez okresu wyczekiwania przyznawane są osobom, o których mowa w art. 4 ust. 3 ustawy zasiłkowej, tj. m.in. ubezpieczonym obowiązkowo, którzy mają wcześniejszy co najmniej 10-letni okres obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego.
Co do zasady podstawę wymiaru świadczenia chorobowego przysługującego pracownikowi zatrudnionemu krócej niż 12 miesięcy kalendarzowych stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia (art. 36 ust. 2 ustawy zasiłkowej). Jeśli jednak umowa o pracę została zawarta w trakcie miesiąca, a niezdolność do pracy z powodu choroby powstała w miesiącu następnym, podstawę wymiaru przysługującego pracownikowi świadczenia stanowi wynagrodzenie za miesiąc, w którym powstała ta niezdolność w wysokości, jaką pracownik by uzyskał, gdyby przepracował cały miesiąc, tzw. wynagrodzenie uzupełnione (por. pkt 269 komentarza ZUS do ustawy zasiłkowej, dostępnego na stronie internetowej www.zus.pl). Uzupełnienia tego dokonuje się na zasadach określonych w art. 37 ust. 2 ustawy zasiłkowej, o czym pisaliśmy w UiPP nr 4/2021, str. 15.
Kalkulator wynagrodzenia chorobowego dostępny jest w serwisie www.kalkulatory.gofin.pl. |
Pracownik, o którym mowa w pytaniu, nie nabył prawa do wynagrodzenia chorobowego za pierwsze dwa okresy absencji chorobowej z powodu nieposiadania co najmniej 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, które osiągnął dopiero 9 lutego 2021 r. Kolejna niezdolność do pracy z powodu choroby przypadała od 12 do 19 lutego 2021 r. i za ten okres pracownikowi przysługiwało świadczenie chorobowe. Podstawę jego wymiaru stanowiło uzupełnione wynagrodzenie za luty 2021 r. (pierwszy pełny kalendarzowy miesiąc ubezpieczenia).
Zwracamy uwagę! Fakt, że pracownik chorował na przełomie stycznia i lutego 2021 r. nie ma znaczenia dla ustalenia podstawy wymiaru świadczenia chorobowego za okres od 12 do 19 lutego 2021 r., gdyż dla niezdolności przypadającej w okresie wyczekiwania nie była ustalana podstawa wymiaru.
Przykład |
Przyjmujemy założenia z pytania oraz że pracownik ma określone wynagrodzenie w stałej stawce godzinowej 21 zł/godz. Ponieważ nie udokumentował wcześniejszego okresu ubezpieczenia chorobowego, nie nabył prawa do wynagrodzenia chorobowego za okresy niezdolności do pracy z powodu choroby trwającej 29 stycznia oraz od 1 do 3 lutego 2021 r., tj. w okresie wyczekiwania (przypadającym od 11 stycznia do 9 lutego 2021 r.).
Ponownie pracownik chorował od 12 do 19 lutego 2021 r. Podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego stanowiło uzupełnione wynagrodzenie za luty 2021 r. W tym miesiącu do przepracowania było 160 godzin, stąd do podstawy wymiaru przyjęto kwotę 2.899,34 zł, tj. 160 godz. x 21 zł = 3.360 zł; 3.360 zł - 460,66 zł = 2.899,34 zł.
Przykład |
Gdyby pracownik z poprzedniego przykładu udokumentował wcześniejszy co najmniej 30-dniowy okres ubezpieczenia chorobowego, to pracodawca po raz pierwszy ustalałby podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego dla niezdolności do pracy powstałej 29 stycznia 2021 r. Stanowiło by ją uzupełnione wynagrodzenie za styczeń 2021 r., w którym do przepracowania były 152 godziny. Podstawa wymiaru wyniosłaby 2.754,38 zł, tj. 152 godz. x 21 zł = 3.192 zł; 3.192 zł - 437,62 zł = 2.754,38 zł.
Ta sama kwota, na mocy art. 43 ustawy zasiłkowej, zostałaby wówczas przyjęta do obliczenia wysokości wynagrodzenia chorobowego dla obydwu okresów niezdolności do pracy przypadających w lutym 2021 r. (tj. od 1 do 3 oraz od 12 do 19 lutego).
fkalku
|