Ubiegając się o rentę z tytułu niezdolności do pracy, załączyłem dokumenty potwierdzające zarobki z 18 lat mojej aktywności zawodowej. W trakcie tego okresu były tzw. lata zerowe (pracowałem wówczas "na czarno" za granicą), ale i takie, w których zarabiałem znacznie powyżej przeciętnego wynagrodzenia. Myślałem, że ZUS do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjmie lata dla mnie najkorzystniejsze, tymczasem z decyzji wynika, iż uwzględnił tylko 10 lat, w tym dwa "zerowe". Czy organ ten postąpił prawidłowo?
Wysokość renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy stanowi suma:
Natomiast renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosi 75% ustalonej jak wyżej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.
Tak stanowi art. 62 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2024 r. poz. 1631 ze zm.), która jednocześnie w art. 15 określa sposób ustalania wspomnianej podstawy wymiaru renty. Otóż do jej obliczenia przyjmuje się:
W oparciu o te wartości ustala się wskaźnik wysokości podstawy wymiaru renty (patrz ramka).
Jeżeli osoba ubiegająca się o przyznanie renty nie ma pewności, który z podanych sposobów obliczania podstawy wybrać, to we wniosku o to świadczenie powinna zaznaczyć, aby ZUS wybrał najkorzystniejszy dla niej wariant, na podstawie załączonych dokumentów dotyczących jej zarobków (w tym ERp7).
Z pytania wynika, że ZUS, wybierając opcję najbardziej korzystną dla Czytelnika, nie mógł pominąć dwóch lat dla niego "zerowych". Przy 18-letnim okresie aktywności zawodowej musiał bowiem przyjąć jedyną możliwą opcję uwzględnienia zarobków z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego albo najbardziej dla niego korzystnych z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłosił wniosek o rentę, a nie z 20 dowolnie wybranych lat z całego przebiegu ubezpieczenia.
|
Ustalanie podstawy wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy
|
| ||||||||||||
|
||||||||||||
