Osoby podlegające ubezpieczeniu chorobowemu i/lub wypadkowemu w razie zaistnienia określonego ryzyka mogą (po spełnieniu określonych warunków) korzystać ze stosowanych świadczeń chorobowych, w tym z zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego i zasiłku macierzyńskiego także za okres przypadający po ustaniu tytułu danego ubezpieczenia.
Wysokość świadczeń należnych w trakcie i po ustaniu ubezpieczenia ustala się na analogicznych zasadach, z zastrzeżeniem, że podstawa wymiaru zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego, przysługujących za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie może być wyższa niż kwota wynosząca 100% przeciętnego wynagrodzenia.
Stanowi o tym art. 46 ustawy zasiłkowej, który jednocześnie precyzuje, iż tę kwotę graniczną ustala się miesięcznie, poczynając od 3. miesiąca kwartału kalendarzowego, na okres 3 miesięcy, na podstawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału, ogłaszanego dla celów emerytalnych. Oznacza to, że wysokość ww. świadczeń należnych za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia (np. zatrudnienia) pośrednio uzależniona jest od tego, na jakim poziomie ukształtowało się przeciętne miesięczne wynagrodzenie w minionym kwartale. To od jego wysokości uzależnione jest bowiem, czy i ewentualnie do jakiej kwoty będzie ograniczana podstawa zasiłku.
W II kwartale 2024 r. przeciętne wynagrodzenie było niższe w stosunku do takiego wynagrodzenia z I kwartału 2024 r., a tym samym w okresie od 1 czerwca do 30 listopada 2024 r., podstawa zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego należnego za okres po ustaniu ubezpieczenia ograniczana była do niższej kwoty niż w poprzednim okresie (patrz grafika). Od 1 grudnia 2024 r. kwota graniczna jednak wzrosła. Przeciętne wynagrodzenie w III kwartale 2024 r. wyniosło bowiem 8.161,62 zł (Mon. Pol. z 2024 r. poz. 971), a więc więcej niż w minionych kwartałach.
Płatnikiem zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego za okres przypadający po ustaniu tytułu ubezpieczenia jest wyłącznie ZUS, który z urzędu ogranicza podstawę wymiaru świadczenia do kwoty granicznej obowiązującej w danym okresie, gdy faktyczna podstawa wymiaru zasiłku (w przypadku świadczenia rehabilitacyjnego - po waloryzacji) okaże się wyższa od tej wartości. Ograniczenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego/świadczenia rehabilitacyjnego do 100% przeciętnego wynagrodzenia ZUS nie stosuje jednak do osób zatrudnionych na podstawie więcej niż jednej umowy o pracę, gdy zakończyła się jedna z tych umów.
 |
| ||||||||||||
|
||||||||||||
